Follow
Zatwierdzenie planu Paulsona przyczyniło się do wzrostu przyzwolenia na udzielanie pomocy publicznej prywatnym firmom. Następne w kolejce po bankach ustawiają się koncerny motoryzacyjne – Ford, General Motors i Chrysler, którego kondycja jest szczególnie kiepska. Mówi się nawet, że część środków na pomoc bankom, miałaby, po zmianie prawa przez nową administrację, powędrować do Detroit. Argumentacja ekonomiczna za udzieleniem wsparcia jest tradycyjnie taka: „jeśli upadniemy wiele osób pozostanie bez pracy, a majątek firmy utraci ogromną część wartości, którą posiada, gdy za jego pomocą produkowane są samochody. Jeśli dzięki środkom publicznym zdołamy się zrestrukturyzować, to wartość naszej firmy zostanie zachowana, a gospodarka uniknie kosztownej realokacji zasobów. Zyski są więc liczone w setkach miliardów unikniętych strat, a potrzeba nam jedynie 25 miliardów wsparcia”.
Widzę w niej jednak istotną lukę. Nie wybieramy pomiędzy pewną stratą kilkuset miliardów a uniknięciem tej straty przy wydaniu 25 miliardów. Gdyby tak było, to ratunek rządu nie byłby potrzebny – na tę skromną sumę zrzuciłoby się kilka większych instytucji finansowych, które chętnie przekazałyby pieniądze w zamian za akcje spółki, które zyskałyby przecież znacznie na wartości po udanej restrukturyzacji. To, że tak się jeszcze nie stało, może sugerować, że pomoc dla amerykańskich koncernów motoryzacyjnych nie jest bynajmniej pozbawiona ryzyka. Przekonał się o tym boleśnie niemiecki Daimler, który kupił kilka lat temu Chryslera, a niedawno sprzedał go z duża ze stratą. Innymi słowy nie ma żadnych gwarancji, że koncerny nie przejedzą owych 25 miliardów w ciągu następnego roku i sytuacja nie wróci do punktu wyjścia. To, że do tej pory nie znaleźli się żadni prywatni oferenci uprawdopodabnia taki scenariusz.
dobry cartoon
tez ostatni wpisik mam o GM
Kto to powiedział? że GM i Ford muszą przekształcic się w banki żeby otrzymać pomoc..
może to nie bedzie potrzebne 🙂